Όταν οι Έλληνες τολμούν στην τεχνολογία...

Γράφει ο Παναγιώτης Χατζόπουλος, Φοιτητής Μηχανολογίας

Χιλιάδες χρόνια μετά, τα μηχανεύματα των προγόνων μας δεν παύουν να αποτελούν συνεχώς μία έκπληξη, μπρος στην οποία ολόκληρη η υφήλιος στέκεται με δέος.

Στο παρόν άρθρο θα μιλήσω για τα επιτεύγματα εκείνα που ανήκουν στην γνωστή ως επί το πλείστον περίοδο της ιστορίας των Ελλήνων, καθώς, όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές, υπάρχει και η άγνωστη τεχνολογία των Ελλήνων, η οποία χρονολογείται χιλιετίες πριν…

Ορισμένα εκ των μηχανευμάτων, που αν και ανήκουν σε μεταγενέστερες περιόδους, δεν είναι ευρέως γνωστά στην πλειοψηφία του κόσμου, προκαλούν «πονοκέφαλο» στους εκάστοτε μηχανικούς προσπαθώντας να καταλάβουν τον μηχανισμό τους.
Το μέγεθος, η ομορφιά, η αριστοτεχνία, ο χρόνος, ο τόπος και ο τρόπος κατασκευής, η ακρίβεια στις διαστάσεις και η εξοικείωση που διέθεταν οι πρόγονοι μας με την φυσική των υλικών είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που κατατάσσουν την ελληνική τεχνοτροπία στην κορυφή του παγκοσμίου πολιτισμού.

Στους αρχαίους ναούς συναντάμε αριστουργήματα του αυτοματισμού με χρήση των πνευματικών (πίεση του αέρα) αλλά και του ηλεκτρομαγνητισμού . Μεγαλύτερο δέος προκαλεί κατασκεύασμα του Ήρωνος του Αλεξανδρινού, το οποίο αναπαριστά μια θεότητα που κρατά ένα δοχείο στο οποίο ο πιστός έριχνε νερό, ενώ πίσω υπήρχε ένα άλογο. Καθώς ο πιστός γύρναγε την θεότητα προς το μέρος του αλόγου εκείνο έπινε το νερό από το δοχείο. Η αρχή λειτουργίας ήταν η εξής: καθώς περιστρεφόταν η θεότητα ως προς τον άξονα της ο οποίος ήταν και παράλληλα δίοδος νερού, όταν ερχόταν μπροστά από το άλογο, νερό από μικρή δεξαμενή κάτω από την παράσταση μέσο της διόδου πήγαινε σε πιο κάτω δεξαμενή. Με την υποπίεση που δημιουργούταν μέσω ενός τηλεσκοπικού σωλήνα που διαπέρναγε το άλογο , εκείνο ρουφούσε το νερό. Ο μηχανισμός ερχόταν στην αρχική του κατάσταση όταν ο ιερέας έκοβε τον λαιμό του αλόγου με ένα μαχαίρι και καθώς πέρναγε εκείνο ενεργοποιούσε μια σειρά οδοντωτών τροχών. Άλλα γνωστά αυτόματα ήταν ο θάνατος του δράκου από τον τοξοβόλο. Ο τοξοβόλος έριχνε ένα βέλος και σκότωνε τον δράκο με σκοπό να πάρει τα μήλα των εσπερίδων . ο μηχανισμός κινούταν χάρη σε πεπιεσμένο αέρα. Ακόμα είναι το αιρούμενο άρμα του ήλιου το οποίο πετούσε χωρίς καμία υποστήριξη σε πλήρη συγχρονισμό με τον ήλιο σύμφωνα με τον επίσκοπο Καρθαγένη. Εδώ έχουμε χρήση του ηλεκτρομαγνητισμού.

Η «τεχνολογική διακόσμηση» του ναού, βέβαια, δεν ήταν το μόνο που τύγχανε ιδιαίτερης προσοχής. Ήταν και η κατασκευή του και το μέγεθος του. Γενικά με το πέρας των χρόνων τα κτίσματα γίνονταν όλο και μεγαλύτερα. «Αναπάντητος γρίφος» παραμένει ακόμα και σήμερα ένας κίονας, ο οποίος σπασμένος έφτανε το μήκος των 4,5 μέτρων και διάμετρο 2,2 μέτρα. Ο όγκος του υπολογίζεται στα 17 κυβικά μέτρα και βάρος κοντά στους 46 τόνους. Ο κίονας έπρεπε χωρίς το κιονόκρανο να έφτανε σε μήκος τα 11 μέτρα μήκος. Η περιοχή που ανακαλύφθηκε είναι κοντά στο Πυργάρι Ευβοίας σε ένα συγκρότημα 20 λατομείων. Εδώ προκύπτουν τα αναπάντητα έως τις μέρες μας ερωτήματα:

Πώς μεταφέρονταν αυτοί οι κολοσσιαίων διαστάσεων όγκοι από συμπαγή πέτρα σε τόσο δύσβατες περιοχές; Πώς φορτώθηκαν και φυσικά τι είδους ανυψωτικοί μηχανισμοί χρησιμοποιήθηκαν γι αυτές τις διαδικασίες; Πώς ήταν τοποθετημένοι ώστε να μην βυθίζονται από το υπέρμετρο βάρος; Φυσικά όλο και κάποια παράλογη-αιτιολογική βάση θα σκαρφιστούν μερικοί, προκειμένου να μην παραδεχτούν την αλήθεια.

Εντύπωση ακόμα προκαλεί το Δρακόσπιτο στο βουνό Όχη της Ευβοίας, όπου βρίσκεται σε ύψος 1450 μέτρων όπου μόνο ο βράχος στην κορυφή του σπιτιού πάνω από την είσοδο είναι πάνω από 10 τόνους! Αξίζει να σημειωθεί ότι όλο το σπίτι είναι χτισμένο καθαρά με λαξευμένη πέτρα η μία πάνω στην άλλη όπου ανάμεσα τους δεν μπορείς να βάλεις ούτε μαχαίρι!

Αλλά και για τον μηχανισμό των Αντικυθήρων όλοι μας έχουμε ακούσει και εντυπωσιαστεί με το πώς ένα κουτί με γρανάζια δίνοντας κίνηση σε μία τροχαλία και ο χρήστης βλέπει τις κινήσεις του ήλιου , της γης , της σελήνης σε διάφορες μεταξύ τους φάσεις κ.α. (σαν να μην έφτανε αυτό βρέθηκε και το γρανάζι της Σαρδηνίας που τάραξε ακόμη περισσότερο τα νερά)

Ο μηχανισμός αυτός αποτελούμενος από 30 γρανάζια είναι απόλυτα ακριβής , παρόλα αυτά όμως, αν σκεφτεί κάποιος ένα βήμα παραπέρα θα δει ότι με την εξοικείωση που είχαν οι αρχαίοι στην γεωμετρία και την αστρονομία ήταν απλά θέμα μαθηματικών να βγάλει ο κατασκευαστής του από τον λόγο των διαμέτρων των αρχικών κύκλων των γραναζιών τις σχέσεις μετάδοσης και έπειτα τις στροφές στην ανάλογη έξοδο προκειμένου να δείξει την χρονική στιγμή που ήθελε. Η ακρίβεια όμως στον μηχανισμό δεν είναι μόνο μαθηματικοί υπολογισμοί αλλά και κατασκευαστικοί. Τα γρανάζια, σύμφωνα με ερευνητές τόσο ξένους όσο και Έλληνες εφάπτονται με τρόπο ίδιο με τα σημερινά γρανάζια κοπής σε μηχάνημα.Το όλο θέμα είναι πώς μπόρεσαν οι αρχαίοι και έκοψαν γρανάζια με τέτοια ακρίβεια; Και μιλάμε για 30 κιόλας κλεισμένα σε χώρο 30×25 εκατοστά με το μικρότερο γρανάζι να έχει διάμετρο 9 χιλιοστά σύμφωνα με τον καθηγητή Ντέρεκ Πράις.

Σίγουρα αυτή η υπέρβαση θα απασχολήσει για καιρό την επιστημονική κοινότητα καθώς το μοναδικό, που ίσως βοηθήσει στην εύρεση του κατασκευαστικού μυστηρίου είναι η αναφορά σε τόρνο μετάλλων το 400 π.Χ. (ουσιαστικά επρόκειτο για μια λίθινη περιγραφή που είχε παραγγελία μπρούτζινων πόλων και εμπολίων* για να μπουν ανάμεσα σε κίονες ) Από κει και πέρα όμως δεν αρκεί μόνο αυτό για να κατασκευαστεί ένα γρανάζι.

Λίγο πολύ όλοι έχουν πάει στον Παρθενώνα το θεωρούμενο από τους περισσότερους σύμβολο της χρυσής εποχής , της δημοκρατίας κλπ. Όλοι θαυμάζουν τα υπέροχα γλυπτά που κάποτε το κοσμούσαν (κλεμμένα και μη) αλλά δυστυχώς το ποιο συναρπαστικό με αυτόν τον ναό μένει στην απαξίωση. Φυσικά η αναφορά γίνεται για την κατασκευή του και την τέλεια γεωμετρία που τον απαρτίζει. Ακόμα και σύγχρονοι επιστήμονες παραδέχονται ότι με τα μέσα που διαθέτουμε σήμερα είναι πρακτικά αδύνατον να κατασκευαστεί με τις ίδιες λεπτομέρειες και μέσα σε 9 χρόνια. Το μήκος του είναι 100 αττικά πόδια ή 30,80 μέτρα όπου ένας αττικός πους είναι 0,30803 ή 1/2Φ όπου Φ=1,61803 και εκφράζει την χρυσή τομή όπου συναντάται πολύ συχνά στην φύση ( αναλογίες σώματος , προσώπου , κυψελών μελισσών , κοχύλια κα) . Θεωρείται δηλαδή ως ο κανόνας να εκφραστεί κάτι ωραίο. Ξεκινώντας από χαμηλά ο Παρθενώνας έχει θεμέλια που φτάνουν στο μέγιστο τα 11 μέτρα όπως προέκυψαν από τις ανασκαφές της δεκαετίας του 30. Στους κίονες του υφίστανται σε μία διόγκωση ως προς το κέντρο που ονομάζεται ένταση το οποίο λίγο πολύ είναι γνωστό. Το θέμα είναι ότι αυτή η μικρή καμπύλη που σχηματίζεται στην κολώνα αν θέλουμε να την αναπαραστήσουμε σε κύκλο αυτός θα πρέπει να έχει μήκος 1600 μέτρα! Πώς λοιπών πέτυχαν τέτοια ακρίβεια καμπυλότητας; Γενικά στην κατασκευή του δεν υπάρχει ούτε μία ευθέα! Ακόμα όλες οι κολώνες έχουν κλίση προς τα μέσα που κυμαίνεται από 0,9 έως 8,6 εκατοστά και αν τις προεκτείνει κάποιος νοερά θα συναντηθούν δημιουργώντας μια νοητή πυραμίδα. Τα τμήματα τον κιόνων ακουμπούσαν το ένα πάνω στο άλλο με ακρίβεια 1/20 του χιλιοστού εμποδίζοντας ακόμα και τον αέρα να περάσει ανάμεσα.

Αυτές ήταν μόνο ένα μικρό δείγμα των κατασκευαστικών υπερβάσεων των αρχαίων Ελλήνων, των οποίων η εφευρετικότητα τυγχάνει αμέριστου σεβασμού από ολόκληρη την ανθρωπότητα. To μόνο σίγουρο είναι πως οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποίησαν τις γνώσεις τους με γνώμονα «το καλαίσθητον και το λειτουργικόν».
Παρόλ’ αυτά ξανατονίζουμε πως αυτή η περίοδος δεν αποτέλεσε το απόγειο της ελληνικής τεχνολογίας. Χιλιετίες πριν η αρχαία ελληνική τεχνολογία ήταν πολύ περισσότερο εξελιγμένη. Ο εν λόγω πολιτισμός χάθηκε προσωρινά με τον, από αρχαίες πηγές αναφερόμενο, ελληνο-ατλαντικό πόλεμο περί το 9.500 π.Χ. και ξαναγεννήθηκε στην ίδια χώρα, η οποία τον είχε αναδείξει και παλιότερα.

*Τα εμπόλια χρησιμοποιούνταν για την ασφαλή σύνδεση των σπονδύλων των κιόνων.
Επρόκειτο δηλαδή, για ξύλινα στοιχεία τετραγωνικής διατομής που τοποθετούνταν σε αντίστοιχες τετραγωνικές εγκοπές στο κέντρο των σπονδύλων. Τα «εμπόλια» έφεραν οπές στο κέντρο τους και συνδέονταν μεταξύ τους με τον «πόλο» έναν κατακόρυφο ξύλινο συνήθως αξονίσκο που επέτρεπε την ελεύθερη περιστροφή των σπονδύλων.

pygmi.gr

http://tro-ma-ktiko.blogspot.gr/2013/08/blog-post_4718.html

Προδότες, ανερμάτιστοι ή παλιάτσοι;

Η ικανότης διαφθοράς του προδοτικού κατεστημένου της ελεεινής μεταπολιτεύσεως, παραμένει μοναδική. Άραγε (απορούμε πλέον) μπορεί το σύστημα να διαφθείρει το κάθε τι ή μήπως βοηθά να αποκαλύπτονται οι διεφθαρμένοι. Αναμφιβόλως οι καιροί που ζούμε είναι οι καιροί των γενναίων. Των ανθρώπων του μεγάλου ΝΑΙ ή του μεγάλου ΟΧΙ. Καιροί αποκαλυπτικοί, που κάτω από το φωτοβόλημα της επιτακτικής αλήθειας, αποκαλύπτουν το κάθε σκότιον, αναληθές, ασθενές, επίπλαστον, που ελλοχεύει μέσα στην αρρωστημένη, παρηκμασμένη αναξιοκρατούμενη κοινωνία μας.

Αηδία είναι μικρή λέξις για τους δύο «γιαλαντζί» εθνικιστάς του κωλοτουμπικού κόμματος, αυτού του εργολάβου και υποστηλώματος της κάθε αντιλαϊκής πολιτικής ανομίας.

Εμείς οι ολίγοι επαναστάτες εθνικισταί, ουδέποτε τους ενεπιστεύθημεν, ούτε τους χαρίσαμε την εκτίμησα μας. Ουδέποτε τους εψηφίσαμε. Δεν εφανταζόμεθα όμως αυτό το κατάντημα τους!!! Δεν απέμεινεν, πια, ίχνος ντροπής! Λίγο φιλότιμο! Ούτε και αυτό! Στίγμα ανδρισμού. Ούτε!

Να φιλούν εκεί που δημοσίως έφτυναν! Να ζητούν συγγνώμη από το Κόμμα. Της χριστοπατριδοκάπηλης, ψοφοδεούς, συνοδοιπορούσης με τον Μαρξισμόν παρατάξεως, διότι ενώ εισέπρατταν ψήφους από τον εθνικιστικόν χώρον έκαμαν το λάθος να παραμένουν… μακριά της! Συγγνώμη από τον Σαμαρά! Συγγνώμη από τον Παυλόπουλο! Τον Παυλόπουλο! Αυτοί ήσαν… εθνικισταί! Θα μπορούσαν σε αυτό που έκαναν να ήταν πιο συγκρατημένοι. Πιο σοβαροί! Απεδείχθησαν αξιοθρήνητοι αστοί. Ανθρωπάκια.

Υπήρξαν προδότες; Τι επρόδωσαν; Ποιους επρόδωσαν; Καθένας διαλέγει τον Αρχηγό που του κάμει. Θυμόμαστε την εμφάνιση του κολεγιόπαιδος μεγαλοαστού χρηματανθρώπου με τα… καρό παντελόνια, που ακολουθώντας παλαιά συνταγή άλλου «αρχηγού», από αρχηγός νεολαίας την μετέτρεψε σε δικό του εθνικιστικό κόμμα. Θυμόμασθε τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του από εθνικιστή σε… «Νέο Δεξιό», τις σπουδές του σε Αγγλία, όπου με την «στήριξιν» άλλου «ιδιόρυθμου» χρηματανθρώπου κυνηγημένου στο εξωτερικό, από κανόνι εκατομμυρίων που «έσκασε» στην αγορά, εισέπραξε 100000000 δρχ δια τον προεκλογικόν του αγώνα από τον κακώς πληροφορημένο Λεπέν, όπως υπερήφανα ομολογούσε ο κολλητός του λιπογόνος ελλαδέμπορος εκδότης. Γύρω του, κομψευόμενοι με γυαλιστερά κοστούμια και πτυχία σπουδών νεαροί, κατάλληλοι για τα καφέ του Κολωνακίου, αλλά ποτέ για την εθνικιστική επανάστασιν. Αυτός ήταν ο εθνικιστής Αρχηγός; Ποιον κορόιδεψε; Αυτός ήταν. Οι άλλοι τι ήθελαν μαζί του;

Ο υστερικός Μπουμπουκος; Πάσχων από οξεία πλευρολαγνεία ρωτούσε τον οποιονδήποτε συνδιαλέγετο μαζί του για να προχωρήσει σε οτιδήποτε, θετικώς ή αρνητικώς: «Τι γνώμη έχετε για τον κο Πλεύρη;» Αλοίμονο στον ατυχή που εξέφραζε αρνητική γνώμη. Πού και πότε τον είδαμε αγωνιζόμενο; Πάσχοντα; Κομμουνιστοφάγος από το γυαλί κατέληξε τελικώς σε εκείνους τους δειλούς της αστικής Δεξιάς, που εξέθρεψαν το κομμουνιστικό μίασμα, παρέδωσαν αμαχητί και κατόπιν συμφωνιών, την Ελλάδα στον Μαρξισμό επί 38 χρόνια και γέμισαν τις φυλακές και γέμισαν τις φυλακές και τα κρατητήρια με εθνικιστάς αγωνιστάς. Αφελέστατος άφησε τον κωλοτούμπα να τον εκθέση σε δύο προδοτικά για τον λαό «μνημόνια και μετά τραβόντας το χαλί κάτω από τα πόδια του να τον αφήση να γελοιοποιηθή ούτως ή άλλως. Λιγώτερο σάπιος από τον πρώτο, ένοιωσε να ασφυκτιά και προσπαθώντας να αντιδράση έπραξε, αφελής ων, τα χειρότερα.

Με χαμόγελα προς τον παπαδήμιο του ελληνισμού και προς τον καταστροφέα της οικονομίας ο άλλος, μετά από όσα αναφέραμε, δε θα μπορούσαμε να τους πούμε προδότας, αλλά μέσα από ένα ανερμάτιστο πολιτικό λόγο και συμπεριφορά, χωρίς καμμία πολιτική ηθική, κερδίζουν τον τίτλο του παλιάτσου.

Κωνσταντίνος Νίκης

Άγνωστες λέξεις:

Ελλοχεύω= στήνω ενέδρα

Λιπογόνος= αυτός που αποθηκεύει λίπος στο κορμί του

Φωτοβόλημα= ακτινοβολία φωτός

Σκότιον= σκοτεινός, κρυφός, ύπουλος

Επίπλαστος= προσποιητός, μακιγιαρισμένος

http://ellinokratia.blogspot.com/

Επισήμανση ιστολογίου: Για τεχνικούς λόγους δεν είναι δυνατή η απόδοση του κειμένου σύμφωνα με το πολυτονικό σύστημα.

Ἀλλοίωση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μέσω νέων προγραμμάτων σπουδῶν

τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

Δόθηκαν στὴ δημοσιότητα ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας τὰ νέα Προγράμματα Σπουδῶν ποὺ θὰ ἐφαρμοστοῦν πιλοτικὰ σὲ 21 Νηπιαγωγεῖα, 96 Δημοτικὰ καὶ 68 Γυμνάσια ὅλης της χώρας. Τὰ νέα προγράμματα ποὺ ἀφοροῦν στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀποτελοῦν μία πραγματικὰ ἀρνητικότατη ἔκπληξη γιὰ ὅσους διδάσκουμε τὸ μάθημα στὰ σχολεῖα καὶ παρακολουθοῦμε ἀπὸ κοντὰ τὶς ἐξελίξεις γύρω ἀπὸ τὸ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος. Στὰ προγράμματα αὐτὰ ἐνσωματώνονται ὅλες οἱ νεωτεριστικὲς ἀπόψεις ὁμάδας Θεολόγων ποὺ τὰ τελευταία χρόνια σχεδιάζει τὴν ἀλλαγὴ τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος μὲ ἀποβολὴ τοῦ καθαρὰ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ χαρακτήρα του καὶ τὸ «ἄνοιγμά» του στὶς ἄλλες ὁμολογίες καὶ θρησκεῖες. Ἀκόμη χειρότερα, τὸ μάθημα ὅπως περιγράφεται στὰ νέα προγράμματα μοιάζει μᾶλλον μὲ κοινωνιολογία τῆς θρησκείας, ἐξετάζει τὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα τῶν θρησκειῶν, προσεγγίζει μόνο τὸ φλοιὸ καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν οὐσία καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς χριστιανικῆς πίστης...

Ἀναλυτικὴ κριτικὴ στὸ περιεχόμενο τῶν προγραμμάτων αὐτῶν θὰ χρειαζόταν πολὺ χῶρο, κάτι ποὺ ξεπερνᾶ τὸ σκοπὸ αὐτοῦ του ἄρθρου. Εἶναι πάντως χαρακτηριστικὸ ὅτι ἀπὸ τὸ πρόγραμμα σπουδῶν γιὰ τὰ Θρησκευτικά του Γυμνασίου ἀπουσιάζει ἡ σὲ βάθος μελέτη τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης γιὰ τὶς ὁποῖες μέχρι σήμερα ἀφιερώνεται ἡ ὕλη τῆς Α΄ καὶ Β΄ τάξης τοῦ Γυμνασίου. Ἀντὶ αὐτῶν εἰσάγεται ἡ ἐξέταση «σύγχρονων» θεμάτων. Ἔτσι γιὰ παράδειγμα οἱ μαθητὲς τῆς Β΄ Γυμνασίου θὰ μελετοῦν ἑνότητες ὅπως “Ἐμεῖς καὶ οἱ «ἄλλοι» (4 δίωρα)” ἢ “Διάσπαση καὶ ἀντιπαλότητα στὶς θρησκεῖες (5 δίωρα)”. Λόγω μάλιστα τῆς ριζικῆς ἀλλαγῆς τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος τὰ μέχρι σήμερα διδασκόμενα βιβλία Θρησκευτικῶν δὲν μποροῦν νὰ...

 ἐξυπηρετήσουν τὶς ἀνάγκες τοῦ νέου προγράμματος σπουδῶν καί, παρόλο ποὺ ἡ οἰκονομικὴ κρίση δὲν ἐπέτρεψε τὴν συγγραφὴ νέων βιβλίων, προτείνεται ἡ χρησιμοποίηση ἑνοτήτων ἀπὸ διάφορα διδακτικὰ ἐγχειρίδια Γυμνασίου καὶ Λυκείου ἢ καὶ ἡ χρήση ἄλλων πηγῶν συναφῶν πρὸς τὴ νέα προβληματική του μαθήματος. Μὲ ἁπλούστερα λόγια, στὰ σχολεῖα ποὺ φέτος πιλοτικὰ θὰ ἐφαρμόσουν τὰ νέα προγράμματα σπουδῶν, δὲν θὰ διδαχθοῦν τὰ βιβλία Θρησκευτικῶν ποὺ διδάσκουμε ὅλοι στὰ σχολεῖα μας ἀλλὰ μία ὕλη ποὺ βρίσκεται διάσπαρτη σὲ διάφορα ἐγχειρίδια καὶ ἐξυπηρετεῖ λίγο ἢ περισσότερο τὸ νέο προσανατολισμὸ τοῦ μαθήματος.

Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ σοβαρὰ καὶ θὰ γίνουν ἀκόμη σοβαρότερα ἂν τελικὰ τὸ νέο πρόγραμμα σπουδῶν γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ ἐπεκταθεῖ σὲ ὅλα τὰ σχολεῖα τῆς χώρας ἤ, κάποια στιγμή, γίνει ἡ συγγραφὴ νέων βιβλίων ποὺ θὰ ἀκολουθοῦν τὸ πρόγραμμα αὐτό. Θὰ πρόκειται γιὰ τὸ τέλος τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας τῶν μαθητῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν πλήρη μετατροπὴ τοῦ μαθήματος σὲ ἕνα ἄοσμο θρησκειολογικὸ – κοινωνιολογικὸ μάθημα, ἐργαλεῖο στὸ ἐργοστάσιο παραγωγῆς πολιτῶν μὲ πανθρησκειακῆ νεοεποχίτικη συνείδηση. Ἕνα τέτοιο μάθημα Θρησκευτικῶν δὲν θὰ διδάσκει τὴ χριστιανικὴ ὀρθόδοξη πίστη, δὲν θὰ κατηχεῖ τοὺς ὀρθόδοξους μαθητὲς στὴν πίστη τῶν Πατέρων μας ἀλλά, μὲ πρωτοβουλία ψευτοθεολόγων ποὺ αὐτοανακηρύχτηκαν πολέμιοι τοῦ κατηχητικοῦ μαθήματος, θὰ ὁδηγεῖ σὲ ἀλλοίωση τῆς ὀρθόδοξης συνείδησης τῶν μαθητῶν.

Ἀναμένουμε τὴν ἀντίδραση τῶν καθηγητῶν τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων, τῶν Θεολόγων τῶν σχολείων ἀλλὰ καὶ τῆς Διοικοῦσας Ἐκκλησίας μπροστὰ στὴν ἀπροκάλυπτη ἀλλοίωση τοῦ θρησκευτικοῦ μαθήματος ποὺ ἐπιχειρεῖται καὶ γιὰ τὴν ὁποία εὐθύνονται ὄχι χριστιανομάχοι πολιτικοὶ ἀλλὰ νεωτεριστὲς θεολόγοι, μὲ πρωτεργάτες τοὺς θεολόγους τοῦ ΚΑΙΡΟΥ ποὺ συμμετεῖχαν ἐνεργὰ στὴ σύνταξη τῶν προγραμμάτων αὐτῶν ἀλλὰ καὶ τὸν Σύμβουλο Θεολόγων τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, ἀφοῦ ὅπως ἀναφέρεται ἤδη στὴν πρώτη σελίδα τῶν προγραμμάτων «τὸ ἔργο ἔχει παραχθεῖ μὲ εὐθύνη τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου». Εἶναι καιρὸς νὰ σταθοῦμε ὅλοι ἀπέναντι στὶς εὐθύνες μας γιὰ τὴ χριστιανικὴ παιδεία τῶν παιδιῶν μας καὶ νὰ ξεκαθαρίσουμε τὴ στάση μας ἀπέναντι σὲ πρόσωπα, συνεργάτες καὶ φίλους.

Καὶ κάτι τελευταῖο. Στὶς μέρες μας ποὺ ἡ οἰκονομικὴ κρίση βαθαίνει συνεχῶς, κάποιοι Θεολόγοι συνεχίζουν νὰ δρέπουν τοὺς πλούσιους καρποὺς τῶν εὐρωπαϊκῶν προγραμμάτων (ΕΣΠΑ) γιὰ τὴ μεγάλη τους προσφορὰ στὴν ἀλλοίωση τῆς χριστιανικῆς παιδείας τῶν νέων μας. Ὡς γνωστὸν οἱ «χρημάτων ἐρασταὶ» ἐκτελοῦν ἔργο προδοσίας.
http://thriskeftika.blogspot.com/

Πολύς κόσμος στο μνημόσυνο του Μελιγαλά

Η 67η επέτειο από τη γενοκτονία των κατοίκων της πόλης από τους συμμορίτες του Άρη Βελουχιώτη και του ιθύνοντα νου της «ποσόστωσης», του Νίκου Μπελογιάννη, βρήκε τους πατριώτες στο χώρο θυσίας της Πηγάδας του Μελιγαλά, όπου το ΚΚΕ σφάγιασε γυναικόπαιδα, στην προσπάθειά του να καταλάβει την εξουσία δια της βίας. Χαρακτηριστικές είναι οι ταφόπετρες στο χώρο του κοιμητηρίου, όπου μεταξύ άλλων αναγράφεται και το όνομα ενός οκτάχρονου παιδιού αλλά και πολλών ανήλικων κοριτσιών.

Ο φονιάς με το «γαρύφαλλο» και ο σφαγέας Άρης 
Την ομιλία της ημέρας εκφώνησε ο κ. Φώτης Μπέλλος, ο οποίος, αφού επισήμανε ότι με την απελευθέρωση της περιοχής, «οι κομμουνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ βρήκαν πλέον ελεύθερο τον χώρο για πλήρη δράση για τον αντικειμενικό σκοπό τους, που ήταν η κατάληψη της εξουσίας», επισήμανε το ρόλο στη σφαγή «επιφανών» κομμουνιστών: «ήταν εκεί ο Βελουχιώτης... Τον συνόδευε ο Νίκος Μπελογιάννης, που ακόμη προσκυνούν οι Έλληνες κομμουνιστές σαν τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο και του έστησαν και μνημείο στην Αθήνα... Αφού περιεργάστηκαν τον συγκεντρωμένο αθώο κόσμο, διέταξαν την εφαρμογή λαϊκών δικαστηρίων».

Η γενοκτονία 
Και συνέχισε: «έτσι, με αρχή το Σάββατο το απόγευμα, 16 του Σεπτεμβρίου, μέχρι το μεσημέρι της 20ης Σεπτεμβρίου, έγινε το αποτρόπαιο, το μεγάλο έγκλημα της Πηγάδας του Μελιγαλά. Μεγάλες ομάδες από 30 μέχρι 80 άτομα, ξυπόλυτα και ημίγυμνα, δεμένα με σύρματα και καλώδια, οδηγούνται από το Μπεζεστένι σ' αυτόν εδώ το χώρο και δολοφονούνται άγρια και απάνθρωπα, με όλων των ειδών τα φονικά αντικείμενα, ποτέ με πυροβολισμούς όπλων. Οι δολοφόνοι τους ήταν μια διμοιρία 30 ΕΛΑΣιτών από χωριά του Πάρνωνα και άλλα, μακριά από δω για να μην τους γνωρίζει ο κόσμος. Όμως, δυστυχώς, τους βοηθούσαν και περίπου 30 συμπατριώτες μας από δω του Μελιγαλά και την Άνω Μεσσηνία».

Η κληρονομιά των κομμουνιστών 
«Τα μαύρα ρούχα ήταν το μεγάλο δώρο που άφησε ο κομμουνιστο-συμμοριτισμός στη Μεσσηνία για τα χρόνια που ακολούθησαν τη σφαγή. Οι κομμουνιστές διέπραξαν το μεγάλο έγκλημα στου Μελιγαλά, αλλά και το κράτος λησμόνησε γρήγορα τα θύματα σε μια παράξενη πολιτική μονόπλευρης λήθης. Ευτυχώς, οι συγγενείς τους, οι συμπατριώτες τους και γενικά πολλοί πατριώτες Έλληνες, δεν ξέχασαν ποτέ τα αθώα θύματα», υπογράμμισε εμφατικά ο κ. Μπέλλος.

Το πέρας της ομιλίας ακολούθησε κατάθεση στεφάνων από πατριωτικές οργανώσεις, ενώσεις αποστράτων των ΕΔ αλλά και των ΣΑ, ομογενειακά σωματεία , συλλόγους εθνικοφρόνων και βασιλικές οργανώσεις. Η παρουσία των πατριωτών σε ετήσια βάση στην εκδήλωση, αποτελεί υποχρέωση, δεδομένου ότι η λήθη αποτελεί τον χειρότερο σύμβουλο και εξυπηρετεί τους εχθρούς του έθνους, υπογράμμισαν όλοι όσοι ήταν παρόντες.

elkosmos.gr

Το Focus «βύθισε» την Ακρόπολη!

Με εξώφυλλο την Ακρόπολη να βουλιάζει κυκλοφορεί το εβδομαδιαίο γερμανικό περιοδικό Focus.

Στο νέο τεύχος του Focus που κυκλοφορεί σήμερα το εξώφυλλο έχει τον τίτλο “ Χάθηκαν τα λεφτά μας” και απεικονίζει τον Παρθενώνα βυθισμένο σχεδόν μέχρι το αέτωμα σε μία θάλασσα, από την οποία προεξέχει επίσης το
κεφάλι αγάλματος στο οποίο έχει παραμείνει χαρτονόμισμα του ευρώ.

Στους υπότιτλους του εξωφύλλου αναφέρεται: “ Δισεκατομμύρια για το τίποτα, η Μέρκελ σε ανάγκη — τι πρέπει να γνωρίζει ο αποταμιευτής για την ευρω-κρίση”.

Στη βιντεοσκοπημένη παραπομπή στον ιστότοπο του Focus για τα ρεπορτάζ του αφιερώματος στις εσωτερικές σελίδες του περιοδικού αναφέρεται ότι “ η πτώχευση της Ελλάδας πλησιάζει όλο και περισσότερο. Δισεκατομμύρια των Γερμανών βυθίζονται χωρίς αποτέλεσμα. Θα πάρουμε ποτέ πίσω τα λεφτά μας; Οι αποταμιευτές ανησυχούν. Υπάρχει σωτηρία;”.

Σημειώνεται ότι στην αρχή της ελληνικής κρίσης το ίδιο περιοδικό είχε κυκλοφορήσει με εξώφυλλο την Αφροδίτη της Μήλου να κάνει άσεμνη χειρονομία στους Έλληνες, γεγονός που είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων.

newsbomb.gr

ΧΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

«Φταίνε οι εκπαιδευτικοί»

Ναι, σαφώς και φταίνε. Γιατί διαιωνίζουν την κατάντια, στην οποία το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα τους έσπρωξε. Αλήθεια όμως, μπορείς να κατηγορήσεις το μαθητή για 'κείνα που του δίδαξαν; Γιατί οι εκπαιδευτικοί του σήμερα, βέβαια, ήταν μαθητές του χθες.
Είμαι μία εξ αυτών, της νέας γενιάς εκπαιδευτικών, και μπορώ να καταμαρτυρήσω ως προσωπικό βίωμα την (σκόπιμη;) ανικανότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και την ανεπαρκή κατάρτιση των εκπαιδευτικών σε διάφορους τομείς. Απ' όταν ήμουν μαθήτρια ακόμα το είχα διαπιστώσει, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές, που κατέληγα να μαλώνω πάνω από ένα λεξικό με τη φιλόλογό μου, για να διαπιστωθεί τελικά ότι είχε γίνει κατά λάθος φιλόλογος. Στ' αρχαία δεν ήξεραν να μας πουν τη μετάφραση, εάν δεν την είχαν έτοιμη δίπλα τους. Στη φυσική εκείνος ο μουστάκιας πια το είχε παρακάνει. Κάθε τόσο κατέληγε σε αδιέξοδο, αφού κάποιο λάθος του δεν του επέτρεπε να δώσει τελικά μια λύση στην άσκηση που ο ίδιος είχε γράψει στον πίνακα. Τέτοιοι «γνώστες» ήταν οι αρμόδιοι για τη μόρφωσή μας. Αυτοί είχαν αναλάβει να μας μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις που ούτε οι ίδιοι δεν κατείχαν, αλλά βρέθηκαν στην έδρα του εκπαιδευτικού εξ αιτίας της σαθρής λειτουργίας του συστήματος. Οι καθηγητές που ξεχώριζαν ήταν ελάχιστοι και έλαμπαν ως φωτεινοί δείκτες για όλους εμάς, που αν και πιτσιρίκια ακόμη τότε, αναγνωρίζαμε την υπεροχή τους έναντι των άλλων.
 Σήμερα η κατάσταση συνεχίζεται από 'μας, τη νέα γενιά εκπαιδευτικών. Μπήκαμε στις σχολές με ένα σύστημα πανελληνίων εξετάσεων αποτυχημένο, βασισμένο σε γνώσεις εξειδικευμένες και στοχευμένες, που απέρριπτε την κριτική σκέψη και την ουσιαστική και πνευματική καλλιέργεια. Δε μάθαμε. Απλώς παπαγαλίσαμε. Δε ζοριστήκαμε να σκεφτούμε, απλώς πήραμε έτοιμα κι αποστηθίσαμε. Κι ό,τι μάθαμε ήταν τελικά ή άχρηστο ή ανούσιο ή στρεβλό. Κι έβλεπα συμμαθητές μου, αριστούχους στο σχολείο, να περνούν σε σχολές φιλολογίας με 19, ενώ στις 10 λέξεις τις 7 θα τις έγραφαν λάθος. Έβλεπα φυσικούς και μαθηματικούς να μην ξέρουν να αρθρώσουν μία λέξη, κι όμως σήμερα, ως πτυχιούχοι, θεωρούνται μορφωμένοι άνθρωποι. Γιατί; Επειδή ξέρουν να λύσουν μια εξίσωση τυφλοσούρτη;
Μπήκαμε στις σχολές... Αλήθεια, πώς μπήκαμε; Ποιες ήταν οι γνώσεις που έπρεπε να έχουμε τελικά; Και μέσα στις σχολές το κακό συνεχίστηκε. Τα μαθήματα τα περνούσαμε, εάν αποστηθίζαμε όσα μας έλεγαν και τους τα γράφαμε σε μια κόλλα χαρτί στο τέλος του εξαμήνου. Επιστήμονες που ακόμη μπερδεύουν το «παίρνω» με το «περνώ» κι όταν ακούν για Μακεδονικό Αγώνα τους έρχεται στο μυαλό ο Μέγας Αλέξανδρος. Δασκάλες που γράφουν στον πίνακα «ο αστροναύτης κατεδαφίστηκε στη Σελήνη» (ναι, το έχω συναντήσει κι αυτό!) για να το αντιγράψουν τα παιδιά στα τετράδιά τους. Κι όμως, τέτοιοι άνθρωποι είναι μέσα στις τάξεις και διδάσκουν!
Η ποιότητα μάθησης εντός των πανεπιστημίων είναι δραματική, όπως όλοι γνωρίζουν. Εκεί μέσα, όμως, συντελείται ακόμη ένα έγκλημα: Η προπαγάνδα και η πλύση εγκεφάλου που δεχθήκαμε στις σχολές μας για «αντιρατσισμό», «ξενοφοβία» και «πολυπολιτισμικότητα» ξεπερνά κάθε όριο. Δεν ξέρω πώς το κατάφερναν και κάθε μάθημα το συσχέτιζαν μ' αυτό. Στη γλώσσα πάντα θα υπήρχε μέσα στο διδακτικό σύγγραμα θέμα για το ρατσισμό. Στην κοινωνιογλωσσολογία σχεδόν με έπεισαν, ότι δεν πρέπει να κατηγορούμε τους νέους πως καταστρέφουν τη γλώσσα με την ανεκδιήγητη αργκό τους, γιατί «η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός και εξελίσσεται». Σε κάθε μάθημα τονίζονταν τα δικαιώματα των ξένων μαθητών και ο ρατσισμός απέναντί τους, αλλά κανείς δε μιλούσε για τα δικαιώματα των Ελληνόπουλων και το ρατσισμό που εκείνα υφίστανται από τους ξένους συμμαθητές τους. Πράγμα που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι, όταν άρχισα να διδάσκω.
Δεν ξέρω τι συνέβαλε για να ξεφύγω από την προπαγάνδα που λαμβάνει χώρα δυναμικά εντός των πανεπιστημίων. Το μόνο που ξέρω είναι πως οι περισσότεροι πρώην συμφοιτητές μου και νυν συνάδελφοι δεν τα κατάφεραν και τώρα είναι εκεί έξω κι αναμασούν τα ίδια πράγματα, γίνονται άθελά τους (ή και ηθελημένα μερικές φορές) φερέφωνα της ίδιας προπαγάνδας και ασκούν με την ίδια άγνοια το εκπαιδευτικό τους λειτούργημα, διαιωνίζοντας έτσι την τρέχουσα κατάσταση. Κι αν δε γίνει κάτι να αλλάξει αυτό, έτσι θα βγει και η αυριανή γενιά εκπαιδευτικών.


«Φταίνε οι μαθητές»

Όπως είπα και πιο πάνω, δεν ξέρω αν πρέπει να κατηγορήσεις το μαθητή για εκείνα που άλλοι του διδάσκουν. Κυρίως από τη στιγμή που το σύστημα έχει φροντίσει επιμελώς να εξουδετερώσει οποιαδήποτε μορφή πνευματικής αντίστασης από την κούνια μας ακόμα. Τα παιδιά μεγαλώνουν με τηλεόραση, play station και διαδίκτυο. Δέχονται καταιγισμό πληροφοριών και εικόνων τέτοιων, που αποδομούν την αθωότητα με την οποία τα μάτια τους θα έπρεπε να βλέπουν τον κόσμο. Ζουν μέσα από τους πλασματικούς τους ήρωες και ξεχνούν να ζήσουν στην πραγματικότητα. Τα παιδιά των πόλεων δεν έχουν καν την πολυτέλεια να βγουν να παίξουν στις γειτονιές, να τρέξουν στους δρόμους, να ζήσουν σαν παιδιά. Καταλήγουν εν τέλει σε μία απάθεια, που θυμίζει κάτι από αποτελέσματα λοβοτομής.
Μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας στο σχολείο, όλα τα υποσυνείδητα μηνύματα από τα πρότυπα με τα οποία γαλουχήθηκαν βγαίνουν στη συμπεριφορά τους. Και τα μηνύματα αυτά επιτάσσουν να απαξιώσεις το δάσκαλο για να είσαι μάγκας, να επιβληθείς μέσω της δύναμης και του τσαμπουκά σου στον περίγυρό σου, να ασχοληθείς με τη μόδα, με την εμφάνισή σου, με οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εγκέφαλό σου, για να είσαι «cool». Κι έτσι τα παιδιά καταλήγουν να γίνονται σιγά-σιγά τα θλιβερά, κενά, γυμνά από εφόδια πλάσματα του σήμερα. Κύμβαλα αλαλάζοντα.
Το σχολείο για τους περισσότερους είναι απλώς ένα αναγκαίο κακό. Για κάποιους ελάχιστους, όμως, έχει κάποια σημασία. Αναγνωρίζουν τη σημασία της μορφώσεως, καθώς και το γεγονός, ότι μέσω του σχολείου θα πετύχουν αργότερα κάτι στη ζωή τους. Αυτήν την ψευδαίσθηση τους προσφέρει το σύστημα τουλάχιστον. Κι έτσι αποφασίζουν από νωρίς να πειθαρχήσουν τοις σχολικοίς ρήμασι και ν' αγωνιστούν για ν' αποκομίσουν κάποια γνώση. Το σύστημα, όμως, έχει προβλέψει και γι' αυτό, ώστε κανείς να μην ξεφύγει από τα δίχτυα του. Κι έτσι κατάφερε να μετατρέψει τη δίψα για μάθηση σε φτηνή βαθμοθηρία. Οι γνώσεις μπαίνουν σε μια κούτα και πετιούνται στην αποθήκη, δίπλα σε κάτι μπαγιάτικα όνειρα, ενώ ο βαθμός μοστράρει πρώτη θέση στη βιτρίνα. Γιατί, όσες γνώσεις και να 'χεις, αν δε βγάλεις μεγάλο βαθμό, δεν αξίζεις. Δε θα περάσεις σε καμία σχολή. Από την άλλη το βαθμό μπορείς να τον κερδίσεις και χωρίς γνώσεις, να τον επιδείξεις, να επενδύσεις πάνω του, να τον χρησιμοποιήσεις, να τον εξαργυρώσεις.


«Φταίει το σύστημα»

Ναι! Αυτό φταίει από τη ρίζα του! Γιατί παράγει ανίκανους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι με τη σειρά τους - άθελά τους έστω - χτίζουν τερατουργήματα. Είναι ένας φαύλος κύκλος, μια βιομηχανία παραγωγής σακατεμένων συνειδήσεων. Μια βιομηχανία παραγωγής πολιτών, οι οποίοι δε δύνανται να σταθούν ούτε ως καταρτισμένοι επιστήμονες ή επαγγελματίες στην αγορά εργασίας, αλλά και ούτε ως όντα με πνευματική υπόσταση για την καλυτέρευση της κοινωνίας.
Φταίει το σύστημα, γιατί προάγει τη στείρα μάθηση, γιατί αλλοιώνει τη γνώση, γιατί αποθαρρύνει τα παιδιά από το ονειρεύεσθαι, γιατί λειτουργεί με τέτοιον τρόπο, ώστε οι μαθητές κι οι εκπαιδευτικοί να στέκονται απέναντι, σαν παρατεταγμένες εχθρικές στρατιές, και όχι δίπλα ο ένας στον άλλον, σαν σύμμαχοι. Δεν επιτρέπει τη συνεργατική μάθηση, στερεί πρωτοβουλίες και υστερεί σε υποδομές.
Φταίει το σύστημα, γιατί η δωρεάν παιδεία είναι δωρεάν μόνο κατ' ευφημισμόν, αφού η αποτυχία εντός των σχολικών τάξεων ωθεί τα παιδιά σε ιδιώτες εκπαιδευτικούς, οι οποίοι πληρώνονται αδρά - κυρίως για την προετοιμασία για πανελλήνιες εξετάσεις, οι οποίες είναι τελικά στις μέρες μας αυτοσκοπός. Όταν, τελικά, το παιδί εισαχθεί σε κάποια σχολή, το κακό συνεχίζεται στον υπερθετικό. Κι αυτό γιατί σε πολλές σχολές οι φοιτητές πληρώνουν οι ίδιοι τα διδακτικά συγγράμματα που τους διανέμονται ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, ενώ όσοι σπουδάζουν σε άλλη πόλη είναι υποχρεωμένοι να εξασφαλίσουν και στέγαση και σίτιση, για τα οποία δεν παρέχεται κανένα επίδομα από το κράτος (οι εστίες είναι μια οδυνηρή ιστορία και προνόμιο των βισματούχων, ενώ οι λέσχες στις περισσότερες σχολές απαιτούν κάποιο - μικρό έστω - αντίτιμο). Φαίνεται πως η παιδεία προσφέρεται για λίγους και όσο πάει γίνεται όλο και περισσότερο προνόμιο μονάχα των ευπόρων και των γόνων της ελίτ.
Φταίει το σύστημα, γιατί, ενώ υπάρχει πλήθος αδιόριστων εκπαιδευτικών, εκείνο πεισματικά προτιμά να τους προσλαμβάνει με συμβάσεις, ως ωρομισθίους και ΑΜΩ (Αναπληρωτές Μειωμένου Ωραρίου), πράγμα που αποτελεί χλεύη και απάτη για τον κλάδο μας, αφού οι απολαβές είναι μηδαμινές. Κι όταν λέω μηδαμινές το εννοώ, αφού για 10 ώρες (σε μια καλή περίπτωση) την εβδομάδα ο εκπαιδευτικός παίρνει λιγότερα απ' ό,τι θα έδινε για ένα ενοίκιο μικρού διαμερίσματος.
Φταίει το σύστημα για την έλλειψη εκπαιδευτικών σε πολλά σχολεία, με αποτέλεσμα να χάνονται μαθήματα, μήνες ολόκληροι πολλές φορές. Αυτό συμβαίνει κυρίως στην επαρχία, σε νησιά και σε δυσπρόσιτα σχολεία, στα οποία πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάποιος τρελός να πάει ως ωρομίσθιος για. 300 ευρώ το μήνα. Έτσι, πολλές φορές συναντάται δημοτικό σχολείο χωρίς ξενόγλωσσους π.χ. καθηγητές - σε χειρότερες περιπτώσεις μπορεί να λείπουν και πιο βασικές ειδικότητες.
Εδώ είναι αναγκαίος και ο υπερτονισμός της έλλειψης δασκάλων ειδικής αγωγής στα περισσότερα σχολεία της χώρας. Οι περιπτώσεις παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες, καθώς και με οριακή νοημοσύνη ή αυτισμό, όλο και πληθαίνουν στις μέρες μας. Παρ' όλα αυτά δε λαμβάνεται κανένα μέτρο προς βοήθειά τους, αλλά στα περισσότερα σχολεία αυτά τα παιδιά εντάσσονται σε κανονικές τάξεις, με αποτέλεσμα ούτε αυτά να βοηθούνται, αλλά και να μένει ολόκληρη η τάξη πίσω, εάν ο εκάστοτε εκπαιδευτικός αποφασίσει να τους δώσει τη δέουσα προσοχή. Η μοναδική διευκόλυνση που τους γίνεται (σε όλες τις τάξεις) είναι η απαλλαγή από γραπτές εξετάσεις. Τα δε ειδικά σχολεία είναι ελάχιστα σε ολόκληρη την ελληνική περιφέρεια, άρα και μη προσβάσιμα για τους περισσότερους.
Φταίει το σύστημα, γιατί μιλά για διαπολιτισμική εκπαίδευση, όταν 1) οι ίδιοι οι επαιδευτικοί δηλώνουν ανήμποροι και ανεπαρκείς σε επιμόρφωση και κατάρτιση, για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της πολυγλωσσίας και της πολυπολιτισμικότητας της σημερινής σχολικής πραγματικότητας και 2) οι Τάξεις Υποδοχής (Τ.Υ.) και τα πολυάριθμα Φροντιστηριακά Τμήματα (Φ.Τ.), για τα οποία η πολιτεία μερίμνησε από σχετικά νωρίς, έχουν φανεί ότι απέτυχαν στους στόχους τους. Η αποτυχία τους, σύμφωνα με σχετικές έρευνες,οφείλεται στο γεγονός, ότι τα σχολεία αυτά πολλές φορές μετατράπηκαν σε σχολεία αλλοδαπών, επειδή οι Έλληνες γονείς τα εγκατέλειψαν, γιατί η πολιτισμική διαφορετικότητα και η γλωσσική ιδιαιτερότητα των μαθητών επηρέαζε αρνητικά το επίπεδο μάθησης και τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών τους.
Φταίει το σύστημα για πάρα πολλά, λοιπόν. Μα πάνω απ' όλα φταίει που, αντί να προσπαθήσει να καλυτερεύσει τα πράγματα κάπως, προσπαθεί με ζήλο να τα κάνει όλο και χειρότερα! Μας δείχνει έτσι ότι όλα γίνονται επί σκοπού. Και ο σκοπός δεν είναι άλλος από την απαλλοτρίωση της μελλοντικής κοινωνίας, της απαλοιφής οποιασδήποτε μορφής πνευματικής αντίστασης σε ό,τι έρχεται. Γιατί η Νέα Τάξη δε θέλει κράτη με υπηκόους, αλλά με δούλους, των οποίων το νου θα μπορεί να ελέγχει με κάθε τρόπο. Το εκπαιδευτικό σύστημα χωλαίνει και μαζί του χωλαίνουμε κι εμείς. Ολόκληρος ο ελληνισμός!

Αθηνά Παπαδοπούλου
εκπαιδευτικός


Πηγή: http://www.ethnikometopo.gr

Η Ελληνική γλώσσα και η σημασία της

Η
Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις… είναι από την
Ελληνική γλώσσα (βιβλίο Γκίνες)

Η
Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας
γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν
όρια.

(Μπιλ
Γκέιτς)

Η
Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από
τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες
θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την
Ελληνική.

(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Tο
πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε η Ελληνική γλώσσα ήταν η μεταρρύθμιση του 1976
με την κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών και η δια νόμου καθιέρωση της Δημοτικής
και του μονοτονικού, που σήμερα κατάντησε ατονικό.

Έτερο
μεγάλο πλήγμα είναι ότι η …οικογένεια, ο δάσκαλος και ο ιερέας
αντικαταστάθηκαν απ? την τηλεόραση, που ασκεί ολέθρια επίδραση όχι μόνο στην
γλώσσα, αλλά και στον χαρακτήρα και στο ήθος.

(Αντώνης Κουνάδης, ακαδημαϊκός)

Το CNN
σε συνεργασία με την εταιρεία υπολογιστών apple ετοίμασαν ένα εύκολο πρόγραμμα
εκμάθησης ελληνικών προς τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους των ΗΠΑ. Το σκεπτικό

αυτής της πρωτοβουλίας ήταν ότι η ελληνική εντείνει το ορθολογικό πνεύμα, ξύνει
το επιχειρηματικό πνεύμα και προτρέπει τους πολίτες προς την
δημιουργικότητα.

Μετρώντας τις διαφορετικές λέξεις που έχει η κάθε γλώσσα
βλέπουμε ότι όλες έχουν από αρκετές χιλιάδες, άρα είναι αδύνατο να υπάρξει γραφή
που να έχει τόσα γράμματα όσες και οι λέξεις μιας γλώσσας, γιατί κανένας δε θα
θυμόταν τόσα πολλά σύμβολα.

Το ίδιο
ισχύει και με τις διαφορετικές συλλαβές των λέξεων (π.χ. τις: α, αβ, βα, βρα,
βε, ου. ) που έχει η κάθε γλώσσα.

Μετρώντας επίσης τους διαφορετικούς φθόγγους των λέξεων
(τους: α, β, γ.) που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι αυτοί είναι σχετικά λίγοι,
είναι μόλις 20, δηλαδή οι εξής: α, ε, ο, ου, ι, κ, γ, χ, τ, δ, θ, π, β, φ, μ, ν,
λ, ρ, σ, ζ , όμως, αν καταγράφουμε τις λέξεις μόνο ως έχουν φθογγικά, δε
διακρίνονται οι ομόηχες, π.χ.: «τίχι» = τείχη, τοίχοι, τύχη, τύχει, «καλί» =
καλοί  – καλή – καλεί.

Επομένως, δεν είναι δυνατό να υπάρξει γραφή που να έχει
τόσα γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι των λέξεων.

Προ
αυτού του προβλήματος οι άνθρωποι κατάφυγαν σε διάφορα τεχνάσματα, για να
επιτύχουν την καταγραφή του προφορικού λόγου, κυριότερα των οποίων είναι το
αιγυπτιακό (απ’ όπου κατάγονται οι σημιτικές και πολλές άλλες γραφές) και το
ελληνικό (απ’ όπου κατάγονται οι ευρωπαϊκές γραφές).

Το
τέχνασμα που επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες προκειμένου να καταφέρουν να
καταγράφουν φωνητικά τις λέξεις, ήταν η χρησιμοποίηση από τη μια τόσων γραμμάτων
όσοι και οι φθόγγοι των λέξεων, φωνηέντων και συμφώνων, δηλαδή των γραμμάτων:
Α(α), Β(β), Γ(γ). και από την άλλη κάποιων ομόφωνων γραμμάτων, δηλαδή των: Ω(ο)
Ο(ο), Η(η)  Υ(υ) Ι(ι) με τα οποία, βάσει κανόνων, αφενός υποδείχνεται η
ετυμολογία (= το μέρος λόγου ή ο τύπος κ.τ.λ.), άρα το ακριβές νόημα των λέξεων
και αφετέρου διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις, πρβ π.χ.: τύχη – τείχη – τύχει  -
τοίχοι, λίπη – λείπει – λύπη.

Παράβαλε π.χ. ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να
γράφουμε το τελευταίο φωνήεν των ρημάτων με τα γράμματα – ω, ει και των πτωτικών
με τα – ο,ι,η, ώστε να διακρίνονται οι ομόηχοι τύποι: καλώ – καλό, καλεί – καλή,
σύκο – σήκω, φιλί – φυλή, φιλώ – φύλο.

Παράβαλε ομοίως ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί
να γράφουμε τα κύρια ονόματα με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά με μικρό, για
διάκριση των ομόφωνων λέξεων: νίκη – Νίκη, αγαθή  -  Αγαθή.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Τα
Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί
4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρεις φάσεις στην
ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη από το 2000 π.Χ. ώς το 1650
π.Χ.

Μπορεί
κάποιος να διαφωνήσει και να πει ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι
διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως
αναληθές.

Ο ίδιος
ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία
Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η
θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος,
δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας
με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία».

Ο
μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πει: «Όποιος χωρίς την
γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύσει την Νέαν, ή απατάται
ή απατά».

Παρ’
ότι πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι
σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας
μέσω των παραγώγων τους.

Μπορεί
να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί
να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη
οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρ’ όλα αυτά
λέμε άναυδος και απηύδησα.

Επίσης,
σήμερα δεν λέμε λωπούς τα ρούχα, αλλά λέμε την λέξη «λωποδύτης» που σημαίνει
«αυτός που βυθίζει (δύει) το χέρι του μέσα στο ρούχο σου (λωπή) για να σε
κλέψει».

Η
Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας
Ελληνικής. Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις, αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων
ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά
όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν
Ελληνική…

Το
γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα
πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα
που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο.

Παρ’
όλα αυτά, η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για
παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ»
και σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως
κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν
άλλαξε καθόλου.

Ακόμα
πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO»,
καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’
«RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα.

Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές
χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το
δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που
οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους
φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής
διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», λευκώλενος», «ωκύμορος»,
κτλ;

Ο
Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος
ανακάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο
οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά,
παμπάλαια…» Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι
αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»…

Φυσικά,
δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει
δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πριν πρέπει να
υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, από την αρχαία Ελληνική
Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και
διασημότερος μιας μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν
διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς
και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαΐς, Δαναΐς, Αιθιοπίς, Επίγονοι,
Οιδιπόδεια, Θήβαις…) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα
τους.

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Η
δύναμη της Ελληνικής γλώσσας βρίσκεται στην ικανότητά της να πλάθεται όχι μόνο
προθεματικά ή καταληκτικά, αλλά διαφοροποιώντας σε μερικές περιπτώσεις μέχρι και
την ρίζα της λέξης (π.χ. «τρέχω» και «τροχός» παρ’ ότι είναι από την ίδια
οικογένεια αποκλίνουν ελαφρώς στην ρίζα).

Η
Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με απίστευτων
δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας το λεξιλόγιο.

Το
διεθνές λεξικό Webster’s (Webster’s New International Dictionary) αναφέρει: «Η
Λατινική και η Ελληνική, ιδίως η Ελληνική, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή υλικών για
την δημιουργία επιστημονικών όρων», ενώ οι Γάλλοι λεξικογράφοι Jean Bouffartigue
και Anne-Marie Delrieu τονίζουν: «Η επιστήμη βρίσκει ασταμάτητα νέα αντικείμενα
ή έννοιες. Πρέπει να τα ονομάσει. Ο θησαυρός των Ελληνικών ριζών βρίσκεται
μπροστά της, αρκεί να αντλήσει από εκεί. Θα ήταν πολύ περίεργο να μην βρει αυτές
που χρειάζεται».

Ο
Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής,
είχε δηλώσει σχετικώς: «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται
θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή εναλλαγή του πρώτου
συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα παν – πρώτο – αρχί- υπέρ- ή μια
οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Κι αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους
αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα
εγκλείονται τα μεν στα δε σαν μια σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται προς
τον ουρανό των λέξεων».

Στην
Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτις θρηνεί για ότι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον
Έκτωρα «διό και δυσαριστοτοκείαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι
ένα μοιρολόι, δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το
Ετυμολογικόν το Μέγα «που για κακό γέννησα τον άριστο».

Προ
ολίγων ετών κυκλοφόρησε στην Ελβετία το λεξικό ανύπαρκτων λέξεων (Dictionnaire
Des Mots Inexistants) όπου προτείνεται να αντικατασταθούν Γαλλικές περιφράσεις
με μονολεκτικούς όρους από τα Ελληνικά. Π.χ. androprere, biopaleste,
dysparegorete, ecogeniarche, elpidophore, glossoctonie, philomatheem
tachymathie, theopempte κλπ. περίπου 2.000 λήμματα με προοπτική περαιτέρω
εμπλουτισμού.

Η
ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ

Είναι
προφανές ότι τουλάχιστον όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες όπως τα Ελληνικά
υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες σαν τα Αγγλικά.

Είναι
λογικό άλλωστε αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να
καθιερωθεί μια γλώσσα διεθνής όταν είναι πιο εύκολη στην εκμάθηση, από τη άλλη
όμως μια τέτοια γλώσσα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι τόσο
ποιοτική.

Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι η Αγγλική γλώσσα δεν
μπορεί να είναι λακωνική όπως είναι η Ελληνική, καθώς για να μην είναι
διφορούμενο το νόημα της εκάστοτε φράσης, πρέπει να χρησιμοποιηθούν επιπλέον
λέξεις. Για παράδειγμα η λέξη «drink» ως αυτοτελής φράση δεν υφίσταται στα
Αγγλικά, καθώς μπορεί να σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κτλ. Αντιθέτως στα
Ελληνικά η φράση «πιες» βγάζει νόημα, χωρίς να χρειάζεται να βασιστείς στα
συμφραζόμενα για να καταλάβεις το νόημά της.

Παρένθεση: Να θυμίσουμε εδώ ότι στα Αρχαία Ελληνικά εκτός
από Ενικός και Πληθυντικός αριθμός, υπήρχε και Δυϊκός αριθμός. Υπάρχει στα
Ελληνικά και η Δοτική πτώση εκτός από τις υπόλοιπες 4 πτώσεις ονομαστική,
γενική, αιτιατική και κλιτική.

Η
Δοτική χρησιμοποιείται συνεχώς στον καθημερινό μας λόγο (π.χ. Βάσει των
μετρήσεων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι…) και είναι πραγματικά άξιον λόγου
το γιατί εκδιώχθηκε βίαια από την νεοελληνική γλώσσα.

Ακόμα
παλαιότερα, εκτός από την εξορισμένη αλλά ζωντανή Δοτική υπήρχαν και άλλες τρεις
επιπλέον πτώσεις οι οποίες όμως χάθηκαν.

Το ίδιο
πρόβλημα, σε πολύ πιο έντονο φυσικά βαθμό, έχει και η Κινεζική γλώσσα. Όπως μας
λέει και ο Κρητικός δημοσιογράφος Α. Κρασανάκης: «Επειδή οι απλές λέξεις είναι
λίγες, έχουν αποκτήσει πάρα πολλές έννοιες, για να καλύψουν τις ανάγκες της
έκφρασης, π.χ.: “ σι” = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ,
βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., «πα» = μπαλέτο, οκτώ, κλέφτης, κλέβω…
«πάϊ» = άσπρο, εκατό, εκατοστό, χάνω…»

Ίσως να
υπάρχει ελαφρά διαφορά στον τονισμό, αλλά ακόμα και να υπάρχει, πώς είναι
δυνατόν να καταστήσεις ένα σημαντικό κείμενο (π.χ. συμβόλαιο)
ξεκάθαρο;

Η
ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ

Στην
Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν
λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους.

Για
παράδειγμα, η λέξη «λωποδύτης» χρησιμοποιείται γι’ αυτόν που βυθίζει το χέρι του
στο ρούχο μας και μας κλέβει, κρυφά δηλαδή, ενώ ο «ληστής» είναι αυτός που μας
κλέβει φανερά, μπροστά στα μάτια μας. Επίσης το «άγειν» και το «φέρειν» έχουν
την ίδια έννοια. Όμως το πρώτο χρησιμοποιείται για έμψυχα όντα, ενώ το δεύτερο
για τα άψυχα.

Στα
Ελληνικά έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και «φύρω» που όλες έχουν το
νόημα του «ανακατεύω». Όταν ανακατεύουμε δύο στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά
χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη
«μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ ού και η
λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι
σημαίνει.

Όταν οι
Αρχαίοι Έλληνες πληγωνόντουσαν στην μάχη, έτρεχε τότε το αίμα και ανακατευόταν
με την σκόνη και το χώμα.

Το
κεράννυμι σημαίνει ανακατεύω δύο υγρά και φτιάχνω ένα νέο, όπως για παράδειγμα ο
οίνος και το νερό. Εξ’ ού και ο «άκρατος» (δηλαδή καθαρός) οίνος που λέγαν οι
Αρχαίοι όταν δεν ήταν ανακατεμένος (κεκραμμένος) με νερό.

Τέλος η
λέξη «παντρεμένος» έχει διαφορετικό νόημα από την λέξη «νυμφευμένος», διαφορά
που περιγράφουν οι ίδιες οι λέξεις για όποιον τους δώσει λίγη
σημασία.

Η λέξη
παντρεμένος προέρχεται από το ρήμα υπανδρεύομαι και σημαίνει τίθεμαι υπό την
εξουσία του ανδρός ενώ ο άνδρας νυμφεύεται, δηλαδή παίρνει νύφη.

Γνωρίζοντας τέτοιου είδους λεπτές εννοιολογικές διαφορές,
είναι πραγματικά πολύ αστεία μερικά από τα πράγματα που ακούμε στην καθημερινή -
συχνά λαθεμένη – ομιλία (π.χ. «ο Χ παντρεύτηκε»).

Η
Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις
υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα
ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει,
διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το
ενδιαφέρον.

ΓΛΩΣΣΑ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ

Το
εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να
γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο
σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή
γράψει.

Το
«πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων
Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα
το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το
ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το
φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης
η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς
προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από
το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί).

Άρα το
να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο
δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε
πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας
μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει
αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε
μίας λέξης.

Και
αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική
γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων
Ελληνικών.

Είναι
πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς
τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι
την σημασία της.

Είναι
πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιον φρικτό τρόπο στο
σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και
συναρπαστικό.

Η
ΣΟΦΙΑ

Στην
γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην
Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες
γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη
γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και
το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι
έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί
διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες
«σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα
ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την
σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική
γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η
πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της
περιεχόμενο».

Όπως
μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». [7] Για
παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων). Και
πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική
του γη / δικό του σπίτι.

Ο
«βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ
είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο
στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό
που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει
ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει
και δίνει τροφή για την σκέψη.

Για
παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι.
Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας
καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και
τη υγεία μας.

Και
φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε;
Μα φυσικά «άφθονο».

Έχουμε
την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο,
πρέπει να έρθει και στην ώρα του.

Ωραίο
δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι
κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό
είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το
απολαύσουμε.

Ακόμα
έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται
«παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά [9].

Άρα
βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου
αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία…

Το
άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα
όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό
επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι
είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά).

Άρα για
να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας
αγάλλεται και ιατρευόμαστε.

Και
πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την
σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική
γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα
μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο…

Σε αυτό
το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το
άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua
από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή
στέκει ακίνητο.

Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο
γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους
Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι
προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο
George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη.
Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την
σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η
γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου,
εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια
πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να
μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να
παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η
ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η
Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι
τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως
γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:

«Όταν
κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που
μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω
αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ
τους με μουσική».

Ο
γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι
εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να
συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική.
Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν
άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και
μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα
βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με
είχαν αναστήσει».

Ο
διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές
τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της
συμπαντικής.

Αλλά
και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις
φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε
ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες,
χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι
τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες
προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η
αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις
κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α.
Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι
γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες
ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους
ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η
μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς
στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να
τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για
την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι
άνθρωποι της πόλεως.

Η
Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά
της.

Όπως
γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα
εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».